معرفی سایت - بیا تو صحرا

سایت بیا تو صحرا

آدرس سایت http://bia2sahra.ir

قسمتی از آخرین مطالب سایت

----------------------------------------------

پایگاه فرهنگی و خبری بیا تو صحرا: کجاوه‌بافی هنری کهن و باستانی بوده که متأسفانه بافت و استفاده از آن از اواسط قرن بیستم کم شد و در حال حاضر تقریبا از بین رفته است.

به گزارش پایگاه فرهنگی و خبری بیا تو صحرا به نقل از فارس، امروزه کجاوه‌ها را در روستاهایی که در مناطق کوهستانی و یا صحرانشین واقع شده‌اند، به ندرت می‌توان ملاحظه کرد.
در گذشته بین ترکمن‌ها فقط یک نوع کجاوه از معروفیت خاصی برخوردار بوده که به اؤرمه کجبه معروف بود و به معنای کجاوه‌ای است که از طریق بافتن درست می‌شود.
استفاده از این کجاوه کاملا متفاوت است و این احتمال وجود دارد که شکل کجاوه‌ای که در عروسی استفاده می‌شده از شکل کجاوه‌بافتنی (اؤرمه کجبه) گرفته شده باشد، در زمان‌های نه چندان دور عروس را در داخل کجاوه‌ای که بر روی کوهان یک شتر نصب می‌شده، نشانده و به منزل داماد می‌آورده‌اند.
ظاهر این کجاوه‌ها به صورت چهار گوش و قسمت بالای آن گنبدی شکل بوده که با نخ‌ها و قپه‌های رنگارنگ تزئین می‌شده است.
کجاوه‌ها از شاخه‌های گندم سفید کاملا رسیده بافته می‌شد که قبل از بافت ابتدا قسمت خوشه را از گندم‌های سفید جدا می‌کردند و بعد از بسته‌بندی، کاه‌های گندم به مدت یک روز در آب نگهداری می‌شد، سپس آنها را از آب خارج می‌کردند و طوری قرار می‌دادند تا آب آن گرفته شود.
نوع بافت دیواره‌ها و سقف کجاوه‌ها باهم یکسان بوده است، به این ترتیب که ابتدا یک شاخه از کاه خیس را برمی‌داشتند و به صورت مساوی خم می‌کردند، شاخه‌های دوم، سوم و چهارم نیز به صورت مساوی خم می‌شد، سپس کاه‌ها را از لابلای یکدیگر عبور می‌دادند و بافت را به صورت ردیفی آغاز می‌کردند.
به همین ترتیب پنج دیواره کجاوه و سقف آن که به صورت گنبدی شکل است بافته می‌شد. البته این کار باید با حوصله و دقت خاصی انجام می‌گرفت تا هر چهار گوشه مساوی و شبیه به هم باشد، کاه‌های اضافی آن نیز با قیچی بریده می‌شد و کناره‌های بافت را برای استقامت بیشتر با نخ سفید می‌دوختند.
در پایان، چهار گوشه بستر و دیواره‌ها را به هم می‌چسباندند و از پایین به بالا می‌دوختند البته یکی از سه گوش‌ها را به منظور استفاده به صورت دریچه باز می‌گذاشتند.
بعد از آن اطراف کجاوه با آلاجا که نام نخی از جنس پشم شتر بوده و رنگ‌های مختلف داشته است، تزئین می‌شد و گوشه‌های کجاوه نیز با نصب قپه‌های زیبا جلوه ی خاصی پیدا می‌کرده است، در قسمت داخل کجاوه نیز پارچه سفید دوخته می‌شد.
مردها در داخل کجاوه وسایلی همچون تیغ، قیچی، موچین، چخماق (فندک)، جوالدوز، بیز (جوالدوز دسته‌دار) و چاقو را نگهداری می‌کردند.
زنان و دختران نیز در داخل کجاوه وسایلی همچون آینه، شانه، لوازم زینتی، انگشتر، گوشواره، مچ بند، یونگسه (انگشتانه) و قیچی نگهداری می‌کرده‌اند، دختران هنگام ازدواج همراه با جهیزیه‌های خود کجاوه‌هایی را که با دست‌های خود بافته بودند، به خانه داماد می‌برده‌اند.
بزرگی و یا کوچکی کجاوه‌ها به علاقه و سلیقه فرد بافنده بستگی داشت البته امکان تهیه انواع کجاوه نیز وجود داشته است.
کجاوه جزو وسایلی بوده که همیشه در دسترس قرار داشته است و آن را از دیوارها و اوق‌ها (ستون‌های دراز آلاچیق) آویزان می‌کرده‌اند، وسایلی که در کجاوه نگهداری می‌شده تمیز می‌ماند و در طول سال‌ها از سوی صاحبش مورد استفاده قرار می‌گرفته است.